Oorlog in Bolivia

Dag daar,

In Bolivia. Nooit aan gedacht om daar naar toe te gaan en nu dan dus toch.
Vandaag van La Paz naar Uyuni gereden in iets minder dan negen uur, lekker vlot. Onderweg genoten van waanzinnig landschap: de Andes, lama´s met lindjes in hun oren, en als laatste al een blik op de zoutvlakte. Ook La Paz kon mij wel bekoren. Hectisch, veel Indianen met bolhoedjes en kindjes op de rug, veel kraampjes waar van alles te krijgen was en de heksenmarkt; souvenirs voor mijn vriendinnetjes gekocht en de lamafoetussen maar laten liggen evenals alle andere zaken die handig zijn voor extra geld, geluk, seks enz.
Iedereen ging samen shoppen, had ik geen zin in, dus ik ben alleen op pad gegaan en vervolgens in een optocht terechtgekomen van echte lokale muziek en dans. Kijk, dat pak je dan wel weer mee. Ook het lokale drankje geprobeerd en de chuflay gaat er ook wel in!
Bij La Paz heb je ook een Valle de la Luna (mijn derde) en eerlijk gezegd, vond ik de minste tot nu toe.
Daarvoor waren we in Puno aan het Titicacameer. Ik vond alleen het idee al gaaf dat ik op het hoogste meer ter wereld was. Daar zijn we naar de drijvende rieteilanden geweest en naar een oude Inca-begraafplaats. Naartoe gegaan met fietstaxi en ik had toch wel mede lijden met de trapper!
Die eilanden zijn onderhand een grote toeristenval, maar ik had het evengoed niet willen missen om te zien hoe mensen daar leven en hoe ze die eilanden maken en onderhouden. Die begraafplaats was ook wel bijzonder omdat daar veel magnetische stenen zijn; de compassen sloegen zonder uitzondering allemaal op hol. Daarnaast was het uitzicht daar waanzinnig mooi.
De tocht van Puno naar La Paz werd onderbroken door een stop bij Tiwanaku; de oudste opgravingsplaats van Bolivia met de voorgangers van de Inca´s. Daar was de zonnepoort te zien, misschien wel eens van gehoord.
Helaas dan na meer dan vier maanden ook ten prooi gevallen aan de reizigersziekte bij uitstek; diarree. Veel bananen en rooie cactussen gegeten en nu weer ok, maar de een na de ander gaat er hier aan. Logisch als je soms de keukens ook wel ziet waar je doorheen moet banjeren om bij het toilet te komen.
Onderhand is het contact met de kamergenoot een soort van Koude Oorlog geworden dus ik heb medegedeeld dat ik een eigen kamer wil en dat regelt de reisleidster op dit moment. Lang leve Anky! Het hotel waar we nu zitten is vol dus ik mag ook nog bij haar op de kamer slapen om de ellende te overbruggen. Het manneke was ook nog op zijn tenen getrapt en boos, sneu typje. Wat dat aangaat kan ik het goed vinden met Anky want er zitten wel een stel seikerds tussen: Dan bevinden ze zich in een erg arm land en dan vallen ze over het feit dat er geen lampje bij het bed staat. Waar hebben we het over? Zo nu en dan klagen we even bij een borrel en dan kunnen we er beide weer tegen.
Morgen gaan we de grootste zoutvlakte ter wereld bekijken; wordt ook mijn derde, maar zal wel niet tegen gaan vallen want het wit blinkt mij al tegemoet.
OK, een volgende keer meer met de rest van Bolivia.

Suerte y beso