Zilvermijnen van Potosi

Hallo,

Een indrukwekkende dag in de hoogste stad van de wereld.
Gister zijn we aangekomen vanuit Uyuni, heel klein dorpje, maar wij zaten in een leuk hotel waar we 's ochtends voor het ontbijt de heerlijkste American pancakes konden krijgen met warme vruchten en dat allemaal dankzij het feit dat een Amerikaan getrouwd is met een Boliviaanse. Ook zijn pizza's waren niet verkeerd! Veel leuke mensen daar dus ik heb me prima vermaakt. Zelfs nog een band geplakt want het zoontje had een lekke band en pa wist het ook niet precies. Helaas heb ik dat ooit geleerd dus de handjes ook nog uit de mouwen gestoken.

Wij hebben de hele dag op de Salar de Uyuni vertoefd, een oneindige witte zoutvlakte omringd door vulkanen en waar hier en daar een eiland met cactussen omhoog komt. De productie van zout bekeken, het treinenkerkhof (oude treinen die werden gebruikt voor de drugssmokkel), geluncht op een cactuseiland en trucfoto's gemaakt die ik op een ander moment hier nog wel eens ga parkeren. Bij het zouthotel de zonsondergang bekeken aan de ene kant en de onweerswolken aan de andere kant. Natuurschoon.

Vandaag heel anders. We zijn naar de Cerro Rico geweest, de rijke berg. Hier worden al vanaf koloniale tijd zilver en andere mineralen gewonnen. Wel onder de meest barre omstandigheden. Het wordt ook wel het grootste kerkhof van Zuid-Amerika genoemd omdat er maar liefst 6 miljoen Indianen en slaven zijn gestorven door de gassen, de werktijden en de explosies. De gemiddelde leeftijd van een mijnwerker nu is 45 jaar.
Wij zijn met pakken en helmen en lampen naar binnen geweest en dan hadden wij nog een betere uitrusting dan de werkers zelf. Van tevoren hadden we cocabladeren, sigaretten, alcohol en frisdrank gekocht voor de werkers en elke keer als we iemand tegen kwamen, gaven we hen wat. Ze werken soms wel 24 uur zonder te eten, alleen op cocabladeren en op alcohol van 96 procent! En dat allemaal voor een gemiddeld loon van 150 euro per maand.
Ik was zwaar onder de indruk; de geur, de herrie en het benauwde is heel moeilijk voor te stellen. Na die tijd ben ik dan ook op pad gegaan om meer informatie te verzamelen voor een eventueel toekomstig artikel en ik ben genoeg dingen aan de weet gekomen. Een hele tegenstelling met de stad zelf die nog veel laat zien van haar koloniale verleden, maar dat ga je meteen met andere ogen zien als je weet waar die welvaart vandaan komt.

Morgen gaan we weer terug naar La Paz en de dag daarop naar Copacobana, niet de luxe badplaats in Mexico, maar een klein dorpje in Bolivia aan het Titicacameer. De dag daarna naar Cuzco en daar blijven we dan wat langer.

U weet weer voldoende. Hasta luego!

Oorlog in Bolivia

Dag daar,

In Bolivia. Nooit aan gedacht om daar naar toe te gaan en nu dan dus toch.
Vandaag van La Paz naar Uyuni gereden in iets minder dan negen uur, lekker vlot. Onderweg genoten van waanzinnig landschap: de Andes, lama´s met lindjes in hun oren, en als laatste al een blik op de zoutvlakte. Ook La Paz kon mij wel bekoren. Hectisch, veel Indianen met bolhoedjes en kindjes op de rug, veel kraampjes waar van alles te krijgen was en de heksenmarkt; souvenirs voor mijn vriendinnetjes gekocht en de lamafoetussen maar laten liggen evenals alle andere zaken die handig zijn voor extra geld, geluk, seks enz.
Iedereen ging samen shoppen, had ik geen zin in, dus ik ben alleen op pad gegaan en vervolgens in een optocht terechtgekomen van echte lokale muziek en dans. Kijk, dat pak je dan wel weer mee. Ook het lokale drankje geprobeerd en de chuflay gaat er ook wel in!
Bij La Paz heb je ook een Valle de la Luna (mijn derde) en eerlijk gezegd, vond ik de minste tot nu toe.
Daarvoor waren we in Puno aan het Titicacameer. Ik vond alleen het idee al gaaf dat ik op het hoogste meer ter wereld was. Daar zijn we naar de drijvende rieteilanden geweest en naar een oude Inca-begraafplaats. Naartoe gegaan met fietstaxi en ik had toch wel mede lijden met de trapper!
Die eilanden zijn onderhand een grote toeristenval, maar ik had het evengoed niet willen missen om te zien hoe mensen daar leven en hoe ze die eilanden maken en onderhouden. Die begraafplaats was ook wel bijzonder omdat daar veel magnetische stenen zijn; de compassen sloegen zonder uitzondering allemaal op hol. Daarnaast was het uitzicht daar waanzinnig mooi.
De tocht van Puno naar La Paz werd onderbroken door een stop bij Tiwanaku; de oudste opgravingsplaats van Bolivia met de voorgangers van de Inca´s. Daar was de zonnepoort te zien, misschien wel eens van gehoord.
Helaas dan na meer dan vier maanden ook ten prooi gevallen aan de reizigersziekte bij uitstek; diarree. Veel bananen en rooie cactussen gegeten en nu weer ok, maar de een na de ander gaat er hier aan. Logisch als je soms de keukens ook wel ziet waar je doorheen moet banjeren om bij het toilet te komen.
Onderhand is het contact met de kamergenoot een soort van Koude Oorlog geworden dus ik heb medegedeeld dat ik een eigen kamer wil en dat regelt de reisleidster op dit moment. Lang leve Anky! Het hotel waar we nu zitten is vol dus ik mag ook nog bij haar op de kamer slapen om de ellende te overbruggen. Het manneke was ook nog op zijn tenen getrapt en boos, sneu typje. Wat dat aangaat kan ik het goed vinden met Anky want er zitten wel een stel seikerds tussen: Dan bevinden ze zich in een erg arm land en dan vallen ze over het feit dat er geen lampje bij het bed staat. Waar hebben we het over? Zo nu en dan klagen we even bij een borrel en dan kunnen we er beide weer tegen.
Morgen gaan we de grootste zoutvlakte ter wereld bekijken; wordt ook mijn derde, maar zal wel niet tegen gaan vallen want het wit blinkt mij al tegemoet.
OK, een volgende keer meer met de rest van Bolivia.

Suerte y beso

Arequipa

Kan wel merken dat ik nu met een Nederlandse groep reis want ik heb in geen tijden zoveel gedaan! Na Lima zijn we naar Pisco geweest waar natuurlijk de nodige naamgenoten naar achteren zijn gegooid. Daar is een natuurreservaat en de Islas Ballestas, de Galapagos voor de sloebers. Mag dan zo zijn, ik was al onder de indruk van alle beestjes die daar te zien waren op een mooie rotspartij. Alle merken weet ik niet meer, ben ik niet goed in, maar heel bijzonder. Ook omdat de kleine zeeleeuwtjes zwemles kregen, vonden ze niet allemaal even leuk.
Daarna zijn we naar Nazca gereden waar we over de lijnen hebben gevlogen. Die lijnen stellen allemaal dingen voor zoals handen, walvis, aap enz. Hoe, wanneer en waarom is nog altijd niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk zijn ze een paar duizend jaar oud en was het een kaldender voor de boeren. Heel bijzonder. De piloot vond het ook wel fijn dat ik een beetje Spaans babbelde dus ik mocht voorin en de vertaling doen.
En daarna na een mummiekerkhof; daar kan je mummies van de Nazcas in de grond bekijken. Hebben ze duizenden van gevonden. Het is echt ongelovelijk wat er hier aan geschiedenis is. Wij kennen dan vooral de Inca's, maar voor die tijd waren er al culturen die op een soortgelijk niveau als de Egyptenaren functioneerden; goud, keramiek, mummificeren en dus ook wereldwonderen als de Nazcalijnen.
Daarna nog naar een keramiekworkshop en een uitleg over de goudmijnen in Nazca want daar zijn er een 30-tal van in Nazca.
Toen dan eindelijk even naar het hotel, plons in het zwembad genomen en toen met de nachtbus naar Arequipa alwaar ik nu achter een pc zit. Slecht geslapen want een beroerde route genomen dus vanmiddag maar even een siësta. Wasje weggebracht en fijn twee dagen waarin ik zelf wel beslis wat ik allemaal ga doen. Niet te negatief want het zijn sympathieke mensen. Helaas is mijn kamergenoot dan wel weer erg humorloos en onbeleefd dus die zoekt het lekker zelf maar uit.
Bueno, ik ga de kathedraal eens induiken en de zoveelste Plaza des Armas bekijken (zo heten alle centrale pleinen namelijk in Chili en dus ook in Peru), komt goed.

Beso de mi.

Lima

Hola!

Afscheid genomen van Chile en van Anita. Ik sta altijd te grienen op het vliegveld van Santiago want daar neemt iedereen de benen! Zij op weg naar Caracas en ik naar Lima. Gister vanuit Calama vertrokken na een kleine week in San Pedro de Atacama.
We zaten op 2500 meter en ik heb daar toch wel wat last van gehad; licht in het hoofd, snotterig en weinig lucht. Remedie is cocathee (net kruidenthee) of zes cocabladeren volgens Inca-traditie met je tong tussen kiezen en wang proppen. Hielp wel want na een vervelende dag ging het een stuk beter.
San Pedro is een heerlijk dorpje in een oase in de woestijn die volgens het Guinnessboek of records ' de droogste plek ter wereld' is. Wij hebben het er prima naar de zin gehad; Valle de la Luna, (bizar en onwerkelijk landschap), de zoutwoestijn (waar dan weer wel drie soorten flamingo's leven), termen (want reizen is ook relaxen) en als laatste de geisers van Tatio. Daarvoor moesten we om drie uur 's ochtends ons bed uitklimmen en na een alleledematenmassagedoorwegdek aangekomen bij de geisers. Min tien maar gids Victor maakte alles goed door eitjes in de geiser te koken evenals de pakken melk dus cafe con leche was geen probleem. De geisers stoppen er om negen uur mee en na dit stukje natuurgeweld mochten we een bad nemen in een bad gevormd door geiserwater. Heerlijk warm vooral omdat het nog rond het vriespunt was.
In San Pedro was het ook weer heerlijk eten; lunch voor ongeveer 10 dollar van drie gangen. Wij vonden het niet gek na Paaseiland maar de echte backpackers deden niks anders dan seiken. Tja, dan maar geen echte! Leuke en vriendelijke mensen, huizen gemaakt van adobe en heerlijk rustig. Fijne afsluiter van Chile.

En dan nu in Peru. Gister aangekomen en mijn taxichauffeur was een bijdehante; vertelde me zowaar de geschiedenis van Manneken Pis! Het Spaans is hiergoed te verstaan dus ik kan weer alle kanten op en dat is wel handig want Lima is geen gezellige stad. Alles heb ik in de kluis van het hotel gedaan, minus de Soles die ik vandaag nodig had. Dan maar geen kiekjes.
Met taxi naar het centrum waar ik de kathedraal (en waar de resten van Pizarro zijn) heb bekeken en daarna naar de San Francisco-kathedraal wat ook wel gaaf was want daaronder zijn de catacomben waar vroeger alle inwoners werden begraven dus je loopt gewoon langs de botten en schedels. Ik vond het eigenlijk wel een heel erg mooi centrum; veel koloniale cultuur.
Daarna het Peruvaanse eten geprobeerd voor de som van 3 euro (drie gangen) waar ik ook al weer niet van af ga vallen. Het eten is ook hier weer heerlijk. Deja vu gehad want ik was nog geen vijf minuten binnen of een mevrouw was haar tas met alles kwijt. Ik hoop niet dat de derde keer scheepsrecht is en dat ik dan aan de beurt ben:(
Daarna mezelf naar het museum de la Nacion laten rijden wat immens is en wat een geweldige collectie Peruvaanse cultuurschatten heeft liggen. Waanzinnig. Heb ik drie uur rondgedwaald, wat een mooie dingen en zo oud! Super!
Er was ook een fototentoonstelling over het geweld van het lichtend pad in Peru. Ook indrukwekkend. Moet ik toch eens wat meer over lezen want bepaalde dingen wist ik nog wel, maar veel ook niet.
Ik ben nu met hoofddoek en het helpt enigzins maar het fluiten en de aandacht blijft ook hier. Opbrengst van een dag in Lima; een emailadres, drie visitekaartjes en drie uitnodigingen om wat te gaan drinken.
Mijn reisgenoten komen over een paar uur aan dus ik ga nog even fijn (alleen!) een pisco drinken.
Chau y beso!

Hoofddoek en ondergoed

Hola!

Tijd aan het doden want we moeten een bus pakken. Er staat ons een busritje van 24 uur te wachten om in San Pedro te Atacama aan te komen. Gelukkig heb ik onderhand het talent ontwikkeld om overal en altijd te kunnen slapen dus daar zie ik niet zo tegenop.
Viña del Mar gaan we achter ons laten en dat spijt me niks. Ik zie liever de natuur van Chile dan de steden. We zijn een dag naar Valparaiso geweest en naar Isla Negra. In het laatste durp staat het buitenhuisje van Pablo Neruda, erg leuk ingericht door de Nobelprijswinnaar. In Valpo hadden we regen dus zijn we naar de film geweest. Ook altijd leuk.
Ook maar een hoofddoekje gekocht want de mannelijke aandacht voor blond haar was dag 1 erg grappig, maar is na drie weken verre van amusant dus de haren gaan bedekt gaan worden, zeker in Peru want daar schijnt het nog erger te zijn. De godganse dag worden we nagefloten, ten huwelijk gevraagd en wordt ons verteld hoe mooi we wel niet zijn. Voor alle blondines met een minderwaaridgheidscomplex; enkeltje Santiago boeken en nooit weer weggaan!
Wasje gedaan in Santiago en mijn vermoeden is bewaarheid; ze jatten het westerse ondergoed. Had ik van Anita al iets over gehoord, maar toen ik steeds sneller door mijn schone goed ging, ben ik maar eens voor en na gaan tellen en jawel; dat stelen ze. Erg raar idee dat ze tweedehands ondergoed willen, maar goed. Vanaf nu maar in de gaten houden dat alles terugkomt want met minder bagage reizen is niet erg, maar een en ander is wel handig om te hebben!
OK, wij gaan nog even een warme hap halen en wat tijdschriften en dan bussen.
Werk ze, studeer ze en tot later.

Paaseiland

OK, ik ben dan in Santiago, maar ze zeggen wel eens dat je ziel er wat langer over doet dan je lichaam om ergens aan te komen en dat is nu zeker het geval.
Eerst aangekomen in Santiago en dat is wat mij betreft geen aanrader. De stad heeft een westerse facade waar je zo doorheen prikt als de zwervers aan hun lot worden over gelaten als ze een epileptische aanval krijgen en je de tv-dominees live bezig ziet op de Plaza de Armas. Vreselijk. Gelukkig hadden we een fijn hotel en daar heeft Anita zich bij de meisjes Elzinga gevoegd. Ook het geluk dat we naast een bar 'wonen' waar de keeper ons al herkend en zonder bestelling al de Pisco's begint te schudden. Oei.
En dan Paaseiland; heerlijke warme wind, palmbomen en zongerijpt fruit, lekkere pisco's, bloedmooie mensen (mannen en vrouwen) en een cultuur! We hebben twee keer een auto gehuurd; een keer met een Zweeds/Chileens stel en een keer alleen omdat we zo graag gewoon een tijd wilden kijken naar de Moai's en naar het strand bij Anakena waar je vanuit de zee naar de Moai's kijkt.

De laatste dag zijn we nog naar de gevangenis geweest om souvenirs te kopen. De deuren staan daar gewoon open want tja, waar kunnen ze nu helemaal naartoe.
Paaseiland is wel knetterduur dus wij zijn 'slechts' twee keer uit eten geweest en de rest van de tijd hebben we bij Martin (de eigenaar van de tent waar wij verbleven) gegeten. De laatste avond zijn we weer met het Zweeds/Chileense stel uit eten geweest naar Raoul, geweldige homo en kok. Zeer exclusief, waren maar zeven mensen, maar overheerlijk.
Veel gegeten, geslapen en geteut dus een perfecte week gehad in de Pacifische oceaan inclusief ontvangst met bloemenketting.
En nu dan weer in Santiago. Anita zou morgen naar Caracas vliegen maar heeft toch besloten nog een tijdje wat van Chile te zien dus wij reizen nog even samen verder. In ieder geval tot de 15e maart want dan vlieg ik naar Lima. Anneke is naar Atlanta gevlogen en dat is wel weer even wennen want we hebben samen toch meer dan een maand volgemaakt. Nooit meer backpacken voor haar maar we hebben het geweldig leuk gehad en je had best nog wel even mogen blijven!
Jullie horen later meer van mij. Ik ben listo (klaar), maar hier in Chile zeggen ze dan Liz Taylor. Bij deze.

Pst: Iedereen die aan me heeft gedacht tijdens het verjaren; heel erg bedankt. Erg leuk om zelfs in den verre lieve en leuke berichtjes te ontvangen. Heeft mijn hartje zeer verwarmd.