Laatste dagen in paradise

Hola!

De laatste dagen van mijn reisje op Cuba zijn alweer begonnen. Morgen nog naar Cayo Lewise en dan alweer op naar La Habana waar ik een eeuwigheid geleden ben aangekomen.
Cuba heeft mij gepakt. Maar zoals een grote liefde betaamt, haat ik het land soms ook. De mensen zijn geweldig: humor, sjacheren en oh la la la de mannen. Het is het summum. Vrij vlot wordt de mooiste poezie gemaakt op je ogen en andere uiterlijke kenmerken en je voelt je als een godin. Wees niet ongerust, deze kaaskop laat het zich aanleunen, maar wil de nuchterheid niet verliezen want eenmaal aan de praat met mensen weet je ook dat ze echt alles zullen doen om aan geld te komen of een uitreisvisum. Dat maakt ook dat ik bij vlagen kotsbeu wordt van het land en het systeem, maar ik zit in de luxepositie dat ik weer kan vertrekken. Dat gebeurt dan (wederom) net op tijd want je mag hier maar een maand zijn. Dat wist ik natuurlijk weer niet, maar het kan nog net.
We zijn van La Habana naar Santiago gevlogen, Trinidad gezien, Santa Clara (begraafplaats van Che), de Sierra Maestra waar Fidel zijn aanval op Batista is begonnen, heerlijk aan tropische stranden gelegen, gesnorkeld, gewandeld in de jungle, veel gezweet, nog meer mojito's gedronken, salsa gedanst met prachtige mannen en bejaarde mannetjes die evengoed waren en tranen in de ogen kregen van mijn onkunde en genoten van het straatleven waar altijd leven is en muziek. Zalig. Ik zou hier best nog een keer willen rondtrekken en het is ook weer een echte aanrader. Het rondlopen in een land waar je zoveel van hoort en waar je in levende geschiedenis rondloopt. Overal kijken Che en Camilo Cienfuegos je aan en Fidel zijn kwaliteiten worden overal geroemd.
Wij zijn de inkomstenbron dus we hebben qua onderkomen de meest luxe hotels tot onze beschikking. Het eten is dan alweer minder, maar onderhand weet ik ook waar de gemiddelde Cubaan van rond moet komen (17 dollar) en wat hij/zij kan kopen dus ik mopper maar niet. Wat wij op een dag uitgeven verdienen zij in geen maand. Dat maakt een en ander natuurlijk ook wel verklaarbaar. Heel dubbel dus allemaal.
Wilco en ik vermaken ons samen nog altijd prima. Nog een paar dagen wat leuteren en borrelen en hij kan hier sigaren paffen dus mijn sigaretjes zijn veilig. En dan op naar Canada. Ik vlieg via Mexico waar ik nog een dag op het strand van Cancun kan bijkomen en dan op naar de (vast) ontnuchterende westerse wereld zonder al die mannen. Ik denk dat ik ook het Spaans wel ontzettend zal gaan missen want dat is toch een half jaar mijn taal geweest en ik leer nog elke dag graag bij. Het zal wel wennen worden...................
Hasta la proxima!