Niet huilen

Bewolkte dag in Chile. Gelukkig gister niet. We zijn van Bariloche naar Puerto Montt gereisd via de drie-meren route. Waanzinnig mooi; bus in, boot op, bus in enz., door liefijk, enigzins Zwitsers landschap met een zonnetje op het bolletje. Heerlijk bijkomen van twee hectische dagen in Bariloche.
Het weerzien met Mirta en Joji was geweldig. We hebben heel veel gelachen en heerlijk bij haar gegeten en mijn laatste avond hebben we de lomo van Parilla Alberto nog eenmaal geproefd, naar mijn mening een van de beste van Argentinië! Ook nog even fijn opstap geweest met een Israeliër en Zwitser en tot vijf uur doorgezak met natuurlijk een brakke dag daarna, maar erg goed om alle negatieve griepenergie kwijt te raken en ik ben er nu weer helemaal.
Morgen gaan we naar Santiago waar ik graag nog even twee dagen wil rondkijken. Anita komt morgenavond ook aan uit Ushuaia dus dan gaan we met zijn 3-en op stap en dan zaterdag; Paaseiland!!! Lang van gedroomd, maar dan eindelijk toch.
Argentinië is nu dus voor mij echt voorbij en dat doet me meer dan ik van tevoren had gedacht, ik ben echt gek op het land geworden. Het landschap is geweldig; van woestijnen tot gletsjers, je hebt er alles. Het weer geeft je ook alles wat je wilt(of vooral niet), het eten en de wijn is zalig (geen land voor lijners) en de mensen zijn heerlijk; zwarte humor (maar ook wel rotstreekjes), levensgenieters (maar ook zeuren over geld), maar vooral open en verwelkomend. Als ik jullie was daar in Europa dan zou ik een keer een maand gaan vooral nu het nog kan want als de economie hier weer aan gaat trekken is het niet te betalen en eigenlijk mag je dit land niet missen!
Goed, ik zal eroverheen moeten komen, maar de beste manier is om een nieuwe liefde te gaan zoeken dus ik ga genieten van Chile. Gisteravond al de pisco sour geprobeerd, de lokale borrel. Lang leve het integreren!

Bariloche

Hola!

Ik houd van cirkeltjes, dat moge duidelijk zijn. Ik zit nu in Bariloche in een internetcafe waar ik al honderd keer eerder heb gezeten. De stad waar ik aan ben gekomen in Argentinië en dus ook ga vertrekken; ik vind het wel wat hebben.
Gister aangekomen na twee dagen de Ruta 40; een tocht die je door the middle of nowhere voert en waar je soms voor uren geen ander vehikel tegenkomt. Mooi landschap, maar bij vlagen ook eentonig. Aan mij was de eerste dag niet besteed want ik kom maar niet van de griep af en die pakte mij behoorlijk aan. Koorts en ellendig de bus ingekropen maar met wat ibuprofen ging het de volgende dag iets beter.
In El Chalten hebben we een dag rondgelopen in het nationale park, nog steeds die van de gletsjers, alleen deze keer iets noordelijker. Na vier uur hiken om Mount Fitz Roy te bewonderen, bleek de berg in wolken gehuld, helaas. Misschien heeft dat de koorts wel opgewekt.

Anneke is op dit moment op sjouw in Bariloche en ik ben wat dingen aan het regelen zoals het bevestigen van vluchten en andere toestanden, hoort er allemaal bij.
Straks gaan we lunchen bij Mirta. Ook zit ik in het hostel waar ik de eerste week ook heb gezeten en dat is erg leuk want dat zijn erg aardige mensen waar ik het prima mee kan vinden. Beetje ouwehoeren en waar ik de eerste week erg onnozel keek bij al het Spaans wat ik hoorde, kan ik nu leuk meekomen.
Straks ga ik proberen de reis naar Chile te regelen die ik graag via de meren wil gaan maken. Het wordt na drie maanden wel eens tijd om Argentinië te verlaten en ik heb daar ook wel zin in. Bueno, ik ga weer aan de organiseer. Tot later.

...en weer terug.

El Calafate, ik ben weer in Argentinië en ik moet eerlijk zeggen dat het na bijna drie maanden daar al hebben rondgereisd, weer als bekend terein voelt.
We hebben in Chili leuke dingen gezien en gedaan; zo zijn we naar de Torres del Paine geweest wat ontzagwekkend is en waar je steeds weer naar de bergtoppen kijkt, ook al zou je niet willen. Ook een boottochtje gemaakt naar twee gletsjers, maar dat viel in het niet bij wat we gisteren hebben gezien;

We zijn nu bij het Nacional Park de los Glaciares en hier vind je de Perito Moreno en de Upsala gletsjer.

Eerstgenoemde staat bijna 60 meter rechtop in een meer en laat met veel gedonder, als ware het onweer, zo nu en dan wat van zijn ijsmassa vallen. Een uitzicht waar wij met gemak drie uur naar hebben staan staren en toen hadden we nog de pest is dat we weer weg moesten.

Gister met de boot naar Upsala, de grootste van Zuid-Amerika. Daar kan je niet dichtbij komen, maar we voeren door de stukken die er af waren gevallen; alle soorten blauw die je kan bedenken, hebben we gezien en de mooiste vormen en als die dingen alleen al in het water bewegen, geeft dat een hele deining en verplaatsing van water, waanzinnig.

Vandaag een niks-doe-dag want de bus naar El Chalten gaat alleen op de oneven dagen! Dus even een dagje wachten; wasje doen, uitslapen, ook niks mis mee. Het is eindelijk weer eens lekker weer, zonnetje erbij en heeeeeel belangrijk; geen wind! We zijn vanaf Ushuaia tot en met Puerto Natales weggeblazen vandaar ook dat we niet een lange wandeltocht in Torres hebben gedaan want er kwam ook nog eens regen bij en dan is het eerder zwemmen dan wandelen. Ook is het echt, echt de natuur in; bij gebroken ledematen wordt je per knol de bewoonde wereld weer ingeholpen.
Morgen dus naar Chalten en zo langzaam omhoog naar Bariloche via de bekende routa 40 die van noord naar zuid Argentinië gaat. Wij gaan daar dus het gedeelte van Patagonië van rijden.
In Bariloche weet ik de weg dus daar gaat u meer van mij horen.
Suerte.

Chile

Nieuwe rondes, nieuwe kansen want een nieuw land; Chile. Op het laatste moment want deze week loopt ook mijn visum af dus ik moest ook wel weg.
Ushuaia hebben we achter ons gelaten. Anneke is hier woensdag aangekomen na een lange reis die best wel meeviel want madam is al aan de boemel geweest in Santiago. We zaten in een B&B wat op zich wel ok was, ware het niet dat er een gruwel van een eigenaar rondliep. Gecombineerd met moeheid, verkoudheid grenzend aan griep, en kou en regen vond ik het niet erg om te vertrekken. Wat echter niet wil zeggen dat het einde der wereld niet mooi was. Het had absoluut iets bijzonders om daar te zijn. De volgende stop naar beneden is Antartica, maar daar moet je wel de nodige pesos voor hebben. Dat hebben toch veel mensen want we hebben er veel gesproken die of net gingen (; Gien!) of net waren geweest. Wij sloebers hebben ons tevreden gesteld met het nationale park Tierra del Fuego waar we een middag hebben gewandeld, we zijn naar de gletsjer geweest en nog een boottochtje gemaakt ook. Ook nog alle (3!) museumpjes meegepikt en als echte toeristen natuurlijk een stempel in het paspoort gehaald om te bewijzen dat we aan het einde van de wereld zijn geweest.
Vanochtend hebben we de bus naar Punta Arenas gepakt en nu dus in Chili. De eerste misverstanden qua Spaans zijn daar al; enkele woorden zijn keurig Spaans, alleen heb ik die niet geleerd in Argentinië dus ik ben vanaf nu gewapend met mijn woordenboek om toch het ABS onder de knie te krijgen.
Morgen gaan we kijken wat we hier uit kunnen spoken en dinsdag naar Torres del Paine.
Chau de Nynke