Verdwaald in de vertaling

Regen, regen en nog eens regen. Jetlag, te veel drinken en onweer gaan niet goed samen dus ik zat vanochtend om vijf uur rechtop in bed en heb niet weer geslapen. Mijn gekke hostelgenoten heb ik maar niet opgezocht want die had ik een aantal uur daarvoor al achtergelaten in benevelde toestand.

Het hoost hier dus ik ben een beetje verloren. Geen zin in musea. Ben naar het uitzichtspunt van Hong Kong geweest waar ik net op tijd was want een paar tellen later zat ik letterlijk met mijn hoofd in de wolken. Onderweg een erg rijke Australische zakenman tegengekomen en samen hebben we een hele tijd gepraat en koffie gedronken.

Hong Kong is echt een stad waar je de meest vreemde exemplaren qua mensen tegenkomt.
Kan ook aan mij liggen natuurlijk. Veel reizigers die ik nu tegenkom staan op het punt om terug naar huis te gaan en daar ben ik ook naartoe aan het lopen. Aan de ene kant iets waar ik niet aan wil denken, maar voor mij is het wel tijd, denk ik. Ik heb zo veel extremen gezien en ik kijk nergens meer van op. En dat is wat ik nu een beetje begin te missen; de kick van iets nieuws en spannends zien. Die is een beetje weg. Ik geniet nog wel, daar niet van, maar het is normaal aan het worden om maar door te gaan en steeds nieuwe dingen te beleven. Wat echter niet wil zeggen dat ik zin heb om weer een geregeld leven te gaan leiden want ik ben bang dat dat lelijk tegen zal gaan vallen.

Anyway, Hong Kong; Gister met de boot naar Lantau geweest naar een klooster. Magisch want wolken die om het hoofd dreven van de kolosale boedha. Daarna nog door Hong Kong gedwaald. Het is een bizarre stad: hectisch, allemaal karakters, gesteggel met stokjes (de Chinezen hebben veel pret om mij), restaurants, westerse luxe, miljoenen Chinezen, veerboten over het water, wolkenkrabbers, technologie, oude tempels ingeklemd tussen de laatste flatgebouwen enz.

Morgen nog een dag voor ik naar Bangkok ga. Ik denk dat ik naar Macau ga, de eerste nederzetting van Hong Kong. En dan met Catherine reizen. Van wat ik hoor zal het daar bloedheet zijn, maar dat is het hier ook dus we zullen het wel overleven.

Volgende keer vanuit Thailand!

Hong Kong

Hallo,

Wel alweer erg lang geleden maar druk, druk, druk: genieten, uitgaan, familie en vrienden.........
In Canada een geweldige tijd gehad.
Montreal; Nathalie weer gezien die ik nog kende van Argentinie, met Mylene uit eten geweest van Cuba (die ook maar de zak heeft genomen om te gaan reizen) en met Sander en Nat op stap, allemaal erg leuk.
Ottawa: Famous first words: Go Sens Go! Play offs van ijshockey in de kroeg en live. Meer dan gaaf, zit nog te grijnzen als ik eraan denk.
En toen naar Pelham, mijn tweede thuis bij Jan en Caty; borreltje, shoppen, Niagara Falls, Lauren en geweldig leuke visite;)

Van tevoren leken twee weken Canada mij meer dan genoeg, maar het had dus wel wat langer kunnen duren. Ook vanwege mijn bankkaarten want de Rabobank besluit nieuwe in te voeren (hoe moet ik die nu afhalen?) en ik ben dus nu op sjouw met geleend geld. Ook nog gestress dus.

Nu in Hong Kong. Ik wilde weer warmte, nou ik heb het! Hoge luchtvochtigheid met 30 graden, maar wat een stad; hectisch, druk, modern met Aziatisch, waanzinnig. Ga zo snel de stad in. Maar niet gaan slapen om door de jetlag heen te komen want ik ben door de datumgrens heengegaan en ik ben dus zo even een dag kwijt.

OK, even heel kort want ik ben waarschijnlijk erg chaotisch door de jetlag.
Later wel weer meer.

Reisdag

Hola of vanaf nu Hello,

Ottawa, Canada. Gisteravond aangekomen na een lange reisdag.

Begonnen in Cancun waar ik erg moe aankwam want een nacht niet geslapen en om 4:30 stond mijn taxi al voor het hotel in La Habana. Afscheid genomen van Wilco waar ik heel fijn mee heb gereisd. In Cancun een hotel gezocht en twee uurtjes gepit en toen de bus naar het strand genomen waar ik heerlijk in de zee heb gedobberd. Helaas konden mij de stranden niet zo bekoren als de pareltjes van Cuba. Taco's gegeten en vroeg naar bed want wederom om 3:30 op om het vliegtuig naar Dallas te nemen. Ik was de laatste die het vliegtuig inging en als beloning ben ik uitgebreid onderzocht en gedaan, brrrrrrrr.

In Dallas kon ik meteen naar buiten (roken!) en daar kwam ik een redneck tegen die ontzettende ruzie had gehad met een beambte dus die heeft haar zieltje bij mij uitgestort. Vervolgens nog een hele tijd met een Zwitserse geklept die mij een cd met regetton gaat opsturen en toen moest ik ook alweer naar mijn vlucht naar Chicago.

Ik moest zelf met de bagage door de douane. Helaas hebben ze opgelet want ik had een Cubaanse stempel in mijn paspoort (sorry Anneke) en ik ben dan ook uitgebreid ondervraagd, maar ze waren vriendelijk genoeg en omdat ik door ging naar Canada was er geen probleem. Gaf mij wel te denken dat ik ze vriendelijk vond want de vorige keer vond ik datzelfde gedrag streng. Vergeleken met de Cubaanse douane zijn de Amerikanen dotjes.

In Chicago kwam ik nog geld tekort voor mijn koffie en broodje, maar een Amerikaanse hielp mij door bij te leggen. Tja, daar gaan de vooroordelen.........

En nu de westerse wereld. Ik voel me ontregeld. Ik wil steeds in het Spaans beginnen en ik baal er nu al van dat ik het een dag niet heb gesproken. Verbaasd heb ik naar alle winkels en junkfoodrestaurants gekeken, wat een aanbod! Geen politie of heel weinig op straat en ze zijn gewoon vriendelijk tegen je. Veel blanken en vooral veel stilte. Mensen lezen een boekje of krantje, bellen of kijken tv, maar nergens gelach of geschreeuw of het 'oye' of ' tssssssssssss' . Hier praten vreemden niet met elkaar. 's Avonds is het stil op straat, geen mens te zien. Ook de luxe is vreemd: in wc's altijd papier en het moet hier weer in het toilet in plaats van in de prullenbak ernaast. Bovendien zijn ze schoon. Water weer uit de kraan drinken en meer van dat soort kleine dingen. Ik vind het heel erg jammer dat mijn tijd in Latijns Amerika en Cuba er alweer op zit. Een half jaar vliegt zo voorbij. Ik zou zo overnieuw willen beginnen en het nog eens beleven.

De heimwee zal hopelijk wel slijten en ik ga nu genieten van Canada. Heb heerlijk geslapen en vanavond ga ik met Sander naar de kroeg om naar de play offs van het IJS(!!!)hockey te kijken. Morgen naar Montreal waar ik met Nathalie (van Argentinie) heb afgesproken. Daar wil ik een paar dagen blijven en dan via Ottawa afdalen naar de Niagara Falls en Toronto. Ook niet verkeerd.

Saludos de mi.

Laatste dagen in paradise

Hola!

De laatste dagen van mijn reisje op Cuba zijn alweer begonnen. Morgen nog naar Cayo Lewise en dan alweer op naar La Habana waar ik een eeuwigheid geleden ben aangekomen.
Cuba heeft mij gepakt. Maar zoals een grote liefde betaamt, haat ik het land soms ook. De mensen zijn geweldig: humor, sjacheren en oh la la la de mannen. Het is het summum. Vrij vlot wordt de mooiste poezie gemaakt op je ogen en andere uiterlijke kenmerken en je voelt je als een godin. Wees niet ongerust, deze kaaskop laat het zich aanleunen, maar wil de nuchterheid niet verliezen want eenmaal aan de praat met mensen weet je ook dat ze echt alles zullen doen om aan geld te komen of een uitreisvisum. Dat maakt ook dat ik bij vlagen kotsbeu wordt van het land en het systeem, maar ik zit in de luxepositie dat ik weer kan vertrekken. Dat gebeurt dan (wederom) net op tijd want je mag hier maar een maand zijn. Dat wist ik natuurlijk weer niet, maar het kan nog net.
We zijn van La Habana naar Santiago gevlogen, Trinidad gezien, Santa Clara (begraafplaats van Che), de Sierra Maestra waar Fidel zijn aanval op Batista is begonnen, heerlijk aan tropische stranden gelegen, gesnorkeld, gewandeld in de jungle, veel gezweet, nog meer mojito's gedronken, salsa gedanst met prachtige mannen en bejaarde mannetjes die evengoed waren en tranen in de ogen kregen van mijn onkunde en genoten van het straatleven waar altijd leven is en muziek. Zalig. Ik zou hier best nog een keer willen rondtrekken en het is ook weer een echte aanrader. Het rondlopen in een land waar je zoveel van hoort en waar je in levende geschiedenis rondloopt. Overal kijken Che en Camilo Cienfuegos je aan en Fidel zijn kwaliteiten worden overal geroemd.
Wij zijn de inkomstenbron dus we hebben qua onderkomen de meest luxe hotels tot onze beschikking. Het eten is dan alweer minder, maar onderhand weet ik ook waar de gemiddelde Cubaan van rond moet komen (17 dollar) en wat hij/zij kan kopen dus ik mopper maar niet. Wat wij op een dag uitgeven verdienen zij in geen maand. Dat maakt een en ander natuurlijk ook wel verklaarbaar. Heel dubbel dus allemaal.
Wilco en ik vermaken ons samen nog altijd prima. Nog een paar dagen wat leuteren en borrelen en hij kan hier sigaren paffen dus mijn sigaretjes zijn veilig. En dan op naar Canada. Ik vlieg via Mexico waar ik nog een dag op het strand van Cancun kan bijkomen en dan op naar de (vast) ontnuchterende westerse wereld zonder al die mannen. Ik denk dat ik ook het Spaans wel ontzettend zal gaan missen want dat is toch een half jaar mijn taal geweest en ik leer nog elke dag graag bij. Het zal wel wennen worden...................
Hasta la proxima!